Бу ҳаётда мол-дунёсиз, обру-эътиборсиз ҳаттоки, унсиз, забонсиз яшамоқ мумкин. Лекин иймонсиз яшаб бўлмайди. Бу беш кунлик дунё орзу-ҳаваслари чексизликка туташган. Тақдир чархпалаги олдида шощу-гадо баробар. Умрида ҳеч бир муҳтожлик кўрмаган бадавлат хонадон меросхўри ёш Саид табиатан мулойим ва камтар йигит бўлиб етишади. "Қор қўйнида лола” деганларидай, Саиднинг кўнгли орзу, умид ва енгилмас ишонч билан тўла эди. У болаликда хотирасига муҳрланган гўзал қиз Ойгулни учратиб, унга уйланмоқчи бўлади. Бу икки қалб эгасини  тақдир синовлари ва турмуш кечинмалари аёвсиз таъқиб этиб борарди. Фурсат етиб мол-дунё, кибру-ҳаво ўз кучини кўрсатади. Оқибатда одамгарчилик, инсонпарварлик ва унсиз, забонсиз кўнгиллар вайрон этилади. Синовлар дунёсини қарангки, тақдирнинг сабрга, шукрга берган инъоми бўй кўрсатади. Шавқатсиз юракларда иймон учқуни порлаб, мургъак қалб забони садо беради.